Öner Taylan Öztürk

“Ben evimin içinde oturuyordum, evim de benim içimde
oturuyordu. Kapıdan dışarı göz attığımda, mahalle sessizdi. Tehlike ufukta gözükmeye başladı, yaklaşıyor muydu, yoksa hep buradaydı da yavaş yavaş kendini belli etmeye mi başladı?

Beklenti zamanı büktü, gelecek geçmişte sıkışıp kaldı. Dallar uzadı, birbiri içine geçip her yere yayıldı. Zaman geçtikçe üst üste katlanıp yeni versiyonlara dönüştü.
Mekanda yan yana gelemeyenler, zaman akarken art arda belirip kayboldular. Yerleşemediler ama iz bıraktılar.”