Hazal Arol

“Ressamın işi resmin kendisine söylediklerini dinlemektir, kağıt ya da ele alınan düzlem üzerindeki oyuna dahil olmaktır. Bu dahil oluşta aklın, önceki deneyimlerin müdahalesinden ne derece uzaklaşılırsa, resim de o ölçüde sınırsız olasılıklar dünyasının kapısını aralar. Bir çizgi çizdiğinizde, o çizgi kendisinden sonra geleceklere dair bir eğilimi doğurur. Ondan sonra çizilen her şey bir öncekinin ardılı ve bir bakıma arkadaşıdır. İlişkileri eksilerek ve çoğalarak devam eder, ta ki resim bize bittiğini söyleyene kadar.

Bu olasılıklar Hazal Arol’un çalışmalarında itici kuvvet olur. Sanatçı resimlerini kurarken Ben’i bir kenara kaldırır ve bir eşlikçi orada bulunur. Yöntem olarak bu arkadaşlığı tercih eder ve resim yapmanın sunduğu bu olasılıklar üzerinden kendisinin ve içinde bulunduğu toplumun izlerini arar.”